Stel je voor: een nieuwsgierige jonge meid krijgt op de middelbare school de kans om naar de Verenigde Staten te reizen. Samen met een team van studenten bouwt ze een robot. Maar ondanks hun inzet kwalificeerden ze zich niet voor wereldkampioenschappen. Een jaar later keert het team vastberaden terug voor een tweede kans. Die jonge meid: dat was ik. Winnen of niet—de techniek had mijn hart al veroverd. Van die passie had ik mijn carrière gemaakt. Maar mijn gedrevenheid werd helaas ook mijn valkuil. Opgebrand door de constante druk en eindeloze overuren, hoopte ik opnieuw op een tweede kans. Maar deze keer voor mezelf.
School was nooit mijn ding. Hoewel ik de stof goed begreep, vond ik de lesmethodes vaak saai. Ik hield van praktisch werk. Dus toen ik de kans kreeg om mee te doen aan die internationale robotica-wedstrijd, twijfelde ik geen seconde. In zes weken bouwden we met een team van middelbare scholieren, studenten en professionals een robot voor een wedstrijd in de VS. Daar kwalificeerden we ons niet voor het WK, maar namen we wel prachtige herinneringen én awards mee naar huis. Een jaar later kwamen we terug – en werden we wél wereldkampioen. Wat een ervaring! Hierna was er geen twijfel mogelijk: ik ging werktuigbouwkunde studeren. Maar de échte leermomenten kwamen tijdens mijn stages. Ik gaf alles en dat bleef niet onopgemerkt. Na mijn stage kreeg ik direct een baan aangeboden bij een totaalleverancier van energieoplossingen en motoren. Ik besloot te stoppen met mijn studie en koos ervoor om meteen impact te maken. Eerst als engineer, later in de projectleiding.
Dat begon geweldig. Ik kreeg mooie projecten als projectleider en stond als 21-jarige sterk in mijn schoenen. Ik kon de wereld aan. Dacht ik. Want de werkdruk bleef stijgen. Op de bouwplaats kreeg ik vragen waarop ik geen antwoord op wist. Weken van 60 tot 80 uur werden de norm, met stapels overuren als standaard. Mijn leven werd werk. Ik kookte niet meer, at ongezond en kwam alleen nog maar thuis om te slapen. Langzaamaan veranderde ik in de robot die ik zelf ooit had gebouwd.
Mijn familie en vrienden trokken aan de bel, maar wat wisten zij ervan? Ik negeerde de signalen. Pas toen mensen met wie ik samenwerkte ook vraagtekens kregen bij mijn functioneren, gingen de alarmbellen af. Ik trok impulsief de stekker eruit, nam mijn overuren op en zat drie maanden thuis. En dan blijkt je wereld ineens schrikbarend klein.
Echt stilzitten kon ik niet, dus begon ik mijn appartement te verbouwen. Terwijl ik bezig was, dacht ik terug aan de VS en herinnerde ik me waarom ik ooit voor de techniek koos: dingen voor elkaar krijgen. Bij het zoeken naar een nieuwe baan had ik een helder plan. Ik wilde beginnen in een ondersteunende rol, maar wel met zicht op een duidelijke weg terug naar waar ik mezelf verloor. Kuijpers bood me die kans.
Ik begon als werkvoorbereider met de kans om na een jaar door te groeien naar projectcoördinator. Het was wennen om in een andere rol te beginnen. Maar het deed me goed en het is fijn om met een groot (en gezellig) team te kunnen werken. Ik kreeg vrij snel een geweldige kans bij het project NorthC in Rotterdam. Daar ontdekte ik dat werkvoorbereiders allesbehalve een rustige rol hebben. Het is een dynamische functie waarin je je bezighoudt met begrotingen, inkoop en de communicatie met leveranciers. Er liggen veel kansen en het is de perfecte tussenstap om door te groeien – als je dat wil. Zelf voel ik me na een jaar als werkvoorbereider sterker dan ooit. Ik krijg die tweede kans waar ik op hoopte: ik groei door naar projectcoördinator. Weer een stap dichterbij de plek waar ik vandaan kwam en weer naartoe wil.
Deel dit artikel
