Mijn jeugd was allesbehalve makkelijk. Met de harde hand ben ik groot geworden. Er waren dagen dat ik met een lege maag naar bed ging. Ik voelde me nergens thuis en wilde niet dat dít mijn leven zou worden. dit wordt niet mijn leven. Op jonge leeftijd koos ik ervoor mijn eigen pad te volgen met een droom om vliegtuigmonteur te worden. Hoewel de waarheid dichtbij de grond lag, ben ik nu wel gelukkig. Ik kijk vooruit naar mijn pensioen en leef volgens het credo ‘wie goed doet, goed ontmoet’.
Ik ben geboren in Suriname, maar mijn roots liggen in Rotterdam. Al heb ik ondertussen in heel Nederland gewoond. Dat past ook bij me. Altijd onderweg, het liefst op twee wielen. Als het maar een motor heeft, zeg ik vaak. Vroeger droomde ik ervan vliegtuigmonteur te worden. Ik beeldde me in dat een vliegtuigmaatschappij me belde: ‘Hugo, er zit een kist vast in Dubai, neem een paar monteurs mee en fix it!’ Maar ja, daarvoor had je wel een hogere technische -opleiding voor nodig. Niet iedereen leert goed uit een boek. Ik leer beter in de praktijk: wat mijn ogen zien, maken mijn handen. Daarom besloot ik te switchen naar een LTS-opleiding en focuste ik mij op mijn passie voor motoren. Sindsdien heb ik heel veel baantjes gehad. Van lasser tot automonteur en monteur bij verschillende technische bedrijven. Het maakte mij niet uit, ik wilde centen verdienen. Voor alles wat ik thuis heb, heb ik zélf gewerkt.
Bij mijn vorige werkgever zat ik in een dip. Mijn relatie ging uit, ik liep met de ziel onder mijn arm. Dat werd niet begrepen. Iemand die dat wel begreep, was een oud-collega, die naar Kuijpers was vertrokken. Wij hadden altijd veel lol en werkten goed samen. Ik besloot een balletje op te gooien en nog geen week later had ik een gesprek. Mijn overstap was snel beklonken. Ik had jarenlang op verschillende plekken gewerkt en was toe aan een vaste werkplek.
Die vaste plek vond ik bij Kuijpers, op locatie bij de TU Delft. Ik kreeg een warm welkom en alles werd geregeld: van een auto tot duidelijke communicatie. En het salaris is áltijd op tijd. We starten hier om zeven uur in de ochtend. Ik begin altijd met een momentje voor mezelf. Een kop koffie en ik sta áán. Dat moet ook, want bij storingen moeten we zo snel mogelijk weer in bedrijf zijn. Zodat de studenten en medewerkers geen last ervaren.
Daarna beginnen we met ons ‘mattie-overleg’ in de keet en benoemen we alles wat goed gaat óf dwars zit. Hier zitten Kuijpers collega’s bij , maar ook de mannen van onze samenwerkingspartner ULC. We zijn een team van meerdere bedrijven, maar het voelt als één familie. Soms denk ik wel eens: ‘wat als ik eerder in deze werkcultuur had mogen werken?’ Het ligt me gewoon: het ‘samen uit, samen thuis-gevoel.’
Natuurlijk merk ik dat er ook bij Kuijpers veel verandert: we groeien en dat is noodzakelijk. Ik hoop oprecht dat het altijd goed blijft gaan met Kuijpers, ook als ik met pensioen ben. Want als het regent bij Kuijpers, druppelt het bij mij. Voor mij persoonlijk breekt een nieuwe fase aan, want ik hoef nog maar een paar jaar te werken. Groeiambities heb ik niet meer. Ik wil lachend naar mijn werk en lachend naar huis. En zolang ik me vitaal voel, blijf ik óók na mijn pensioen werken. Maar dan wel op mijn manier, misschien als motormonteur in Spanje. Ik ga me in elk geval niet vervelen, want er komt altijd wel weer iets aanwaaien.
Maar ik probeer ook nu te genieten. Als ik 65 word ga ik met mijn vriendin, die ik op de TU ontmoette, naar Amerika en later naar haar geboorteplaats Bonaire. Het is niet vanzelfsprekend dat je oud wordt, dus pluk de dag. Ik ben dankbaar voor de weg die ik al heb afgelegd en benieuwd wat me nog te wachten staat.
Deel dit artikel
