Wat doe je als je vader een slagerij runt en je moeder in de mode werkt? Juist: je kiest voor iets totaal anders, namelijk de techniek! Maak kennis met Daan: hij jaagt zijn eigen toekomst na. Hij treedt niet in de voetsporen van zijn vader, maar gebruikt wél zijn ondernemersbloed, als brandstof om te groeien. Van hulpmonteur, naar monteur, naar werkvoorbereider: hij gaat er vol voor. En ondertussen? Is hij druk bezig om zijn YOUNG IMPACT nog mooier te maken!
Dat was allesbehalve vanzelfsprekend gezien de achtergrond van mijn ouders. Op school waren mijn vakken altijd heel economisch en leek techniek niet relevant. Toch voelde ik dat ik iets met mijn handen moest gaan doen. Meeloopdagen die ik deed, bevestigden dat gevoel.
Het ging tussen elektricien of loodgieter en eerlijk, die laatste sprak me gewoon het meest aan. Dus ik startte met 1e monteur woningbouw in Nijmegen, niveau 4. Door corona begon ik vrijwel meteen met BBL en dook ik vol in de praktijk.
Nou… dat ging echt stroef. Ik wist nauwelijks hoe je een waterpomptang vasthoudt. Ik moest echt alles vanaf nul leren. Ik dacht soms: dit is niks voor mij. Mijn technisch inzicht leek ver te zoeken. Maar ik zette de knop om: dit moest gewoon, anders was het zonde van mijn tijd.
En wat begon als een uitdaging, groeide uit tot iets moois. Kijk waar we nu staan: nu vind ik het hartstikke mooi! En nog steeds: ik blijf aan de weg timmeren om het nog mooier te maken.
Tijdens mijn eerste studie liep ik de eerste twee jaar mee bij een zzp’er. Dat raden ze aan, want je leert één-op-één van de baas. Na die twee jaar kwam ik via IW, een opleider in elektro- en installatiewerk, bij Kuijpers terecht. En het beviel zo goed dat ik na mijn studie gewoon gebleven ben!
Zeker niet! Ik heb ook nog een leidinggevende opleiding gedaan. En nu? Ben ik alweer bezig met mijn derde opleiding: Technical Engineering Installatietechniek. Daarom ben ik ook ‘naar binnen’ gegaan, die studie past heel goed bij een startende werkvoorbereider.
Je maakt buiten natuurlijk wel van alles mee. Je komt op verschillende plekken. Maar ik ga niet voor niets naar binnen.
Ik ben niet naar binnen gegaan om werkvoorbereider te blijven. Mijn doel? Projectleider worden en wie weet waar het schip strandt! De ambitie ligt hoog, dat is mijn superkracht: mijn ambitie om te leren en te groeien. Lang moest ik zoeken naar mijn drive, maar nu heb ik hem gevonden en zet ik en ga ik ervoor.
De diversiteit in de projecten! Ik werk niet alleen aan ziekenhuizen of scholen. Buiten vond ik het klantcontact het allerleukste én het samenwerken met collega’s: echt het sociale aspect. Gezellig én serieus tegelijk. Dat laatste moeten we zeker niet vergeten.
Vrijheid? Zeker weten. Verantwoordelijkheid? Dat moet je hier echt verdienen en dat is ook logisch. Aanvankelijk ben je met een leidinggevend monteur de tweede hand, maar dat is juist leren. En al snel mag je steeds meer doen zoals een ketel hangen en kijken of ‘ie draait’!
Als hulpmonteur voelde het als een grote beloning om een eigen bus te krijgen. Een stukje verantwoordelijkheid, maar ook dat je dus vanaf nu zelf op pad kon gaan. Dan weet je: hier heb ik voor gewerkt. Hetzelfde geldt voor je allereerste eigen gereedschap.
Thuis gaat het soms wat rustiger aan. Sporten doe ik graag, maar soms is gewoon niks doen ook top: even opladen. Verder klus ik nog wel eens wat bij, hockey ik en besteed ik tijd met vrienden en familie. Lekker afwisselend dus!
Iedereen zei tegen me: als je nog jong bent, moet je blijven leren. Want later gaat het allemaal wat lastiger!
Deel dit artikel
