Op mijn dertiende liet ik Bosnië en Herzegovina achter me. Het was niet meer veilig thuis. De oorlog had mijn kindertijd gestolen en mijn thuis verwoest. Mijn oom bracht me naar een onbekende, maar veilige plek: Nederland. Een nieuw begin. Ik kon weer kind zijn en dromen van een carrière als keeper. Totdat ik mijn ogen opende voor de techniek. Vanaf dat moment was ik vastberaden om zelf wél een betere wereld door te geven aan de volgende generatie.
We moesten vluchten uit Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië. Daardoor had ik al veel van school gemist en begon ik in Nederland met een achterstand. En achterstand was er sowieso: ik sprak de taal niet. Als jonge jongen leerde ik daardoor om altijd een extra stap te zetten. Binnen twee jaar had ik de taal onder de knie, mede dankzij veel televisie kijken in het asielzoekerscentrum.
Toen ik mijn basisschool had afgemaakt wist ik dat ik verder wilde met techniek. Ik kon kiezen tussen autotechniek, lastechniek of installatietechniek. Alleen al het hébben van die keuze voelde als een voorrecht. Toen ik – op een open dag – iemand iets zag solderen, dacht ik: ‘dat vind ik wel wat hebben!’ Ik wilde dingen maken en dacht, dat ga ik doen, totdat iemand ziet: die jongen kan het wel.
Als jonge jongen in Nederland was dat een lastige weg. Als persoon met een migratieachtergrond voelde ik mij altijd aangesproken. Daarom had ik een enorme bewijsdrang. Altijd een stap extra zetten, totdat je geaccepteerd wordt. Mijn doel was helder: ik wilde een betere toekomst voor mezelf en later voor mijn gezin. Bij verschillende werkgevers wist ik te groeien. Van hulpmonteur tot monteur, naar tekenaar en uiteindelijk werkvoorbereider.
Bij mijn vorige werkgever had ik het super naar mijn zin, maar de doorgroeimogelijkheden waren beperkt. Ik zat te lang op één project daar. Een collega ging naar Kuijpers en vroeg, ‘kom je ook’? Ik kwam zelfs bij twee ex-collega’s op gesprek. Het voelde zó goed. Mijn loyaliteit kon het toen nog niet aan om mijn werkgever in de steek te laten. Pas na een half jaar koos ik voor mijn eigen toekomst en vertrok ik naar Kuijpers. En ik nam “mijn” projectleider mee! Nu, zeven jaar later, ben ik zélf projectleider.
Helaas ging de stap naar projectleider niet vanzelf. Ik begon bij Kuijpers als projecttechnicus. Na een tijdje voelde ik dat ik geremd werd in mijn ontwikkeling. Ik moest me nog bewijzen als projectleider, ónder een andere projectleider. Collega’s om me heen zagen dat ik het kon. Toen heb ik aan de bel getrokken. ‘Dit werkt niet. Ik ga óf eigen projecten doen of ik trek de stekker eruit en ga ergens anders de kans pakken.’ Soms moet je lef tonen. Het heeft gewerkt, ik werd zelfstandig projectleider.
Ik heb alle vrijheid en kan mijn werk als projectleider met passie en liefde uitvoeren. Als de opdracht er ligt, begin ik met een goede planning en nodig ik alle partijen uit voor een gezamenlijke kick-off. Toekomstbestendig, duurzaam en zo circulair mogelijk pak ik mijn projecten aan. Ik zeg ‘ik’, maar ik kan niet zonder ‘mijn’ monteurs. Tijdens de uitvoering kwam een monteur naar mij toe en zei: ‘die hydraulische koppeling is niet netjes hé?’
Om deze netjes te maken, moest hij hem eerst afbreken (wat ik niet had opgenomen in de calculatie). Door hergebruik van materiaal kostte het niks extra’s én zijn we circulair bezig. Dat opende mijn ogen: de buitendienst ziet zó veel, zij zijn je oren en ogen op het project. Het geven van vrijheid loont altijd, het naar eigen inzicht installaties creëren.
Door de interne leergang Kuijpers Projectmanagement (KPM), heb ik veel over mezelf geleerd. Ik ben van nature temperamentvol. Ik reageer uit emotie, maar dat heeft natuurlijk een verleden. Als je uit een oorlogsgebied komt en je kent de taal niet, overrulen mensen jou snel. Verdediging was mijn grootste wapen en natuurlijke reactie. Bij KPM heb ik geleerd beheersbaar projecten te leiden. Mijn temperament is er nog steeds, maar reageren uit emotie heb ik onder controle. Ik gebruik mijn temperament nu als kracht, want het mag er zijn en maakt wie ik ben.
Bij mijn laatste project werd alles op proef gesteld: mijn geduld, temperament én emotie. Technisch was het niet moeilijk, maar de randzaken waren dat wel. Ik moest bijvoorbeeld een ontwerp verdedigen wat ik niet kón verdedigen. Dat heb ik in de papierbak gegooid en ben opnieuw begonnen. Ik neem niet snel klakkeloos iets over. Bijna alle technische functies heb ik bekleed. Daardoor is de techniek mijn kracht en kennis mijn macht.
In het project een hijsconstructie cruciaal, waarvoor de gemeente de vergunning niet had verleend op het allerlaatste moment. Het moest doorgaan, was belangrijk voor het slagen van het project. Uiteindelijk hebben we het bij de buurman in de tuin, met 15 man sterk, veilig kunnen hijsen. We hebben de planning nét gehaald. Ik was zo trots op het team!
Dit was een bijzonder project. Het was onvoorspelbaar en vooraf was iedereen kritisch, ik ook. Als team hebben we het goed opgepakt: veiligheid, kwaliteit, goede planning en goede resultaten. Als de opdrachtgever je dan drie keer bedankt én het team wordt getrakteerd op een frietkar, dan mag je trots zijn. ‘Kom je ook?’, vroegen ze. Mijn eerste reactie was, dit is niet voor mij, maar voor de mannen buiten. Die hebben het geflikt!
Ik ben blij dat ik met mijn passie en liefde het vak aan hen over mag brengen. Toen ik rustig thuis op de bank zat, kwam het besef. Het project was namelijk bij een dak- en thuislozenopvang. Ik dacht terug aan hoe ik naar Nederland was gekomen. Die gedachte – en met name de parallel – kwam wel even binnen. Het voelt goed, alsofde cirkel rond is en ik iets terug kan doen voor de maatschappij.
Deel dit artikel
