Elf jaar lang heb ik bij Kuijpers gewerkt als inspecteur elektrotechniek. Ik reisde het hele land door én controleerde installatie na installatie. Na al die jaren begon de werkdruk én de fysieke belastbaarheid zijn tol te eisen. Het was tijd voor iets nieuws. Ik dacht mijn droombaan in het onderwijs gevonden te hebben, maar dit bleek slechts een tussenstap. Nu ben ik terug bij Kuijpers als coördinator BHV en heb ik mijn ideale baan gevonden.
Als ik niet aan het werk ben, ben ik het liefst buiten te vinden. Ik wandel graag lange afstanden en heb de Nijmeegse Vierdaagse dan ook al 10 keer op mijn naam kunnen schrijven. Op een dag vroeg ik aan mijn wandelmaat: kunnen ze bij jullie geen inspecteur elektrotechniek gebruiken? Ik was namelijk wel uitgeleerd bij mijn voormalige werkgever. De volgende dag werd ik gebeld door Kuijpers: ‘kun je morgen beginnen?’ Toen ging het snel. Lange tijd heb ik gewerkt als inspecteur en was ik kenner op het gebied van elektrotechniek. Bij calamiteiten rondom elektrotechniek werd er al snel naar mij gekeken. Ik onderzocht waarom bepaalde ongevallen gebeurden. Daar haalde ik voldoening uit. Net als uit het werken met mensen die nog iets willen leren. Ik kreeg steeds vaker te maken met studenten en merkte dat ik het leuk vond om mijn kennis over te dragen aan de volgende generatie. Daar was een zaadje geplant.
Vanaf dat moment had ik de droom om voor mijn 50e voor de klas te staan. Vroeger toen ik zelf op het ROC zat zei mijn praktijkleraar al: ‘’jij moet leraar worden.’’ Ik dacht alleen maar ‘dat past totaal niet bij mij’. Uiteindelijk is het bijna gelukt. Want een week na mijn 50e verjaardag stond ik voor het eerst voor de klas. Ik vertrok bij Kuijpers en dacht mijn droombaan gevonden te hebben, maar dat bleek niet zo. Na mijn eigen ervaring zeg ik altijd: onderwijzen is heel leuk, maar werken in het onderwijs niet. Mijn praktijkervaring botste te vaak met collega’s die vanuit de boeken dachten.
Gelukkig had ik nog regelmatig contact met mijn oud-collega’s. Eentje voelde dat ik niet op mijn plek zat in het onderwijs. Na een jaar was ik terug bij Kuijpers. Eerst als inspecteur, maar na twee jaar zette de fysieke belasting me aan het denken. Ik werd tenslotte ook een dagje ouder. “Kan ik misschien een aanvulling zijn in het KAM-team?”, vroeg ik me af.
Een veiligheidskundige was op dat moment niet nodig, maar er werd wel een coördinator BHV gezocht. Zelf was ik niet eens bhv’er, ik kon bij wijze van spreken nog geen pleister plakken. Toch voelde ik een uitdaging. Veiligheid zit in mijn karakter. Ik bedoel: iedereen wil ’s avonds in goede gezondheid naar zijn gezin, toch? Tijdens mijn ontwikkelgesprek kreeg ik de vraag: doen we genoeg aan veiligheid? Ja, we doen genoeg. Maar het is ook een stukje mentaliteit van de mensen. Te veel mensen denken nog te gemakkelijk over veiligheid. Toen wist ik het zeker: hier wil ik mijn steentje aan bijdragen. Ik werd dus coördinator BHV. We zijn inmiddels negen maanden verder en ik heb verschillende opleidingen gevolgd. Dat was best lastig, want alles was nieuw. Van de opleidingen heb ik veel geleerd, maar het meeste van onze eigen bhv’ers.
Nu ik de benodigde papieren heb kan ik me richten op de bhv-plannen voor iedere locatie van Kuijpers. We hebben uitdagingen. Een constante bezetting van bhv’ers in ieder pand blijft lastig en is er daar één van. Gelukkig kan ik rekenen op goede ploegleiders die hiervoor hun uiterste best doen. Met ruim 325 bhv’ers mogen wij zéker niet klagen, dat is 20% van ons personeelsbestand. Een andere uitdaging ligt op het gebied van uniformiteit. De bhv-ers op zowel de vestingen als op projecten doen verschrikkelijk hun best om het zo goed en veilig mogelijk te doen. Ieder op hun eigen manier. We moeten toewerken naar een manier van werken die voor iedere locatie en ieder pand hetzelfde is.
Maar waarbij we natuurlijk wel kijken naar de verschillende risico’s per pand. Alleen dán zijn onze bhv’ers altijd in staat overal goed en snel te handelen. Mijn mooiste inzicht? Kuijpers erkent het belang van het hebben van voldoende en goede bhv’ers. Wij staan voor het welzijn van onze collega’s en voor Kuijpers zijn de collega’s het allerbelangrijkste. In de gesprekken die ik heb met bhv’ers, is mij duidelijk dat ze niet bang zijn. Zij willen juist – als het nodig is – een positieve bijdrage leveren aan een calamiteit. Veiligheid zit niet alleen in míjn karakter, dat is duidelijk.
En die droom in het onderwijs? Daar ga ik toch weer aan proeven. Ik heb nu een sollicitatie lopen bij een school om één dag in de week les te geven. Als gastdocent, dan heb je minder te maken met de organisatie en kan je écht als praktijkdocent aan de slag gaan. Op die manier creëer ik mijn eigen ideale baan.