Mijn vader zei ooit: je moet een vak leren. Zaterdags ging ik meehelpen met zijn klussen. Zodoende begon ik in de techniek en volgde tot slot KMBO BOL Installatietechniek. Tien jaar lang stak ik mijn energie in leren naast werken. Toch waren het niet alleen de boeken die mij kennis brachten, ook de collega’s en mensen om mij heen gaven mij waardevolle lessen. Maar de grootste bron van inspiratie en steun – in wat ik wilde – was mijn vrouw. Door haar leerde ik wie ik écht was en waar het in techniek – en in het leven – om draait.
Mijn roots liggen in het kleine dorp Tynaarlo, maar dat weerspiegelt niet wie ik ben. Al op jonge leeftijd besefte ik dat ik mijn eigen plan moest trekken. Zo trok ik naar Groningen om samen te gaan wonen en met het doel een goede vakman te worden. Toen ik op mijn 21e van school afkwam, was het duidelijk: als ik in dit vak iets wilde bereiken, moest ik keihard aan de bak. En dat deed ik op mijn eigen, authentieke manier, ook al waren sommige leraren het daar niet mee eens. Ik deinsde er niet voor terug om mijn mening openlijk te uiten, zowel tijdens lessen als examens. Dat viel niet altijd goed, maar ik wist dat ik altijd eerlijk was over wat ik dacht.
Ik timmerde aan de weg en deed in een korte periode verschillende opleidingen tegelijk. Op eigen kosten, want mijn werkgever wilde niet betalen voor mijn ontwikkeling. Toen ik een advertentie zag van een bedrijf dat bekendstond als uitstekende opleider, aarzelde ik geen moment: ik sprong in de auto, vulde direct een formulier in en liet diezelfde dag nog een pasfoto maken. Ik werd aangenomen: met hetzelfde salaris, maar met de belofte dat zij in mijn opleidingen zouden investeren. Ik genoot van het werken in de buitendienst, maar voor mijn opleiding moest ik steeds vaker kantoortaken uitvoeren. Mijn eerste gedachte daarbij? ‘’Ik ga toch niet bij die stropdassen binnen zitten! ’’ Toch ging ik hierin verder. Na acht jaar verkaste ik naar een andere werkgever en werd ik binnen een jaar onverwachts teamleider.
Dat bleek een goede keuze: het gaf me energie om een team vooruit te helpen. Eerlijk gezegd vond ik het ook leuk om mijn eigen eerdere teamleiders te laten zien hoe het anders kon. Op een dag belde een oude kennis, nu directeur van een succesvol bedrijf. Hij was op zoek naar een bedrijfsleider. Ik vroeg nietsvermoedend of hij iemand op het oog had.
Hij antwoordde: nee, ik heb hem al gevonden. Kijk maar eens in de spiegel. Hij bedoelde mij. Ik schrok me kapot, ik had geen managementervaring en was tevreden in mijn rol. ‘’Bel over 2 maanden maar terug. ’’ Mijn vrouw zei: ‘’Noem een reden waarom je het niet zou doen?’’ Uiteindelijk besloot ik de sprong te wagen.
Drie jaar lang leerde ik ontzettend veel: onder andere over bedrijfsvoering en management. Totdat het mis ging. De job kende ook een andere kant van de medaille. Nadat ik een half jaar in dienst was, kreeg het bedrijf een faillissement. Maar dat was niet het enige, ik kreeg een bedrijfsongeval: ik maakte een vrije val van 21 traptreden. Achteraf had ik kunnen weten dat het de verkeerde kant op ging, maar ik negeerde de signalen. Het ongeluk kwam als een klap – letterlijk en figuurlijk. Pijn, frustratie en het besef dat ik mezelf voorbij was gerend. Onder de druk en beloftes van gouden bergen heb ik een afslag genomen die ik niet had moeten nemen. De fysieke schade was vervelend, maar de mentale klap kwam net zo hard aan. Ik moest stoppen, opnieuw beginnen. Terug naar de basis. Uiteindelijk kwam ik thuis te zitten en besloot even tijd voor mezelf te nemen. Herstellen en doen wat ons de meeste rust geeft, lekker de golfbaan op: een met de natuur en genieten van de mensen.
Toen ik na mijn herstel weer aan de slag was, merkte ik dat mijn normen en waarden niet altijd overeenkwamen met die van mijn collega’s. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe omgeving die bij me paste.
Bij Kuijpers zit ik op mijn plek. Met 12 minuten ben ik op kantoor. Mensen kennen mij als iemand die (soms) overal een mening over heeft en dat zal vast altijd zo blijven! De mens staat op één. Als we het leuk hebben, draaien we succesvolle projecten en wordt er geld verdiend. Ondertussen help ik zelf één keer per jaar studenten als examinator van BBL-studenten en verzorg ik de aanwas van stagiaires en toekomstige talenten bij ons op kantoor en in het veld. Studenten die hun pad zoeken. Die bij ons iets mogen leren en ook “echt aan de bak” mogen. Ik kijk vooral naar waar het óók om draait: het menselijke aspect. Als ik nu in de spiegel kijk? Dan zie ik een levensgenieter, die het gewoon goed maakt. Ik ben een projectleider. Maar vooral ben ik een mens. Een die het anders doet. Niet zoals zijn leraren. Niet zoals zijn oude baas. Gewoon op mijn eigen manier. Voor mij telt, wees jezelf, gebruik je gezonde (boeren) verstand.
Deel dit artikel
