Anderhalf jaar geleden kreeg het gezin van collega Martijn een harde klap: zijn vrouw Petra kreeg op 39-jarige leeftijd de diagnose Parkinson. Maar stilstaan? Dat past niet bij een voormalig musicalster. Petra besloot haar energie te steken in een benefietconcert, om aandacht te vragen voor Young Onset Parkinson – de vorm van Parkinson die mensen onder de 50 treft.
Inmiddels is ze ook ambassadeur van de Young & Parkinson-vereniging en strijdt ze voor meer onderzoek. Haar doel? Zoveel mogelijk geld ophalen. De donatie vanuit het Fonds Leefmilieu helpt daar enorm bij. “Ik doe dit niet voor mezelf: voor mij komt een medicijn te laat. Maar ik hoop dat mijn kinderen wél opgroeien in een wereld waar genezing mogelijk is. Samen kunnen we de toekomst veranderen.” Ook Martijn onderstreept het belang van die strijd: “Parkinson kan genetisch overdraagbaar zijn. Dat maakt het niet alleen onze zorg, maar ook die van de volgende generatie. Daarom is dit zó belangrijk.”
In het Limburgse kerkdorp Nunhem staat de Servaaskapel, een geliefde plek waar het hele dorp samenkomt voor huwelijken, doopfeesten en tradities. Toen uit inspectie bleek dat de kapel dringend gerestaureerd moest worden – een kostenpost van maar liefst 120.000 euro – bleek er geen hulp te komen vanuit de gemeente. Maar Nunhem zonder kapel? Dat bestaat niet.
Inwoners kwamen in actie onder de noemer ‘Same väör oos Kepèl (Samen voor onze Kapel)’. Ook Luuk, die bij Kuijpers werkt én uit Nunhem komt, wilde helpen. Via Fonds Leefmilieu diende hij een aanvraag in voor financiële steun. Met succes. ‘’We sloegen de handen ineen om de kapel te redden. Niet alleen voor onszelf maar ook voor de generaties na ons. Met hulp van sponsoren, vrijwilligers en prachtige evenementen hebben we al 135.000 euro opgehaald. Door verbinding is héél véél mogelijk.’’
Als dreumes van vijftien maanden lag Lars al op de operatietafel voor een openhartoperatie. ‘’Hij werd geboren met vier afwijkingen aan zijn hart. De operatie slaagde, maar onze grootste zorg bleef: hoe ziet zijn toekomst eruit? De impact voor zo’n klein kind kan groot zijn, zeker met een groot litteken op je borst,’’ vertelt vader en collega Marc.
Lars’ herstel verliep boven verwachting. “Ik ben nu voor 99,9% gezond. Vroeger had ik elk jaar controles, nu nog maar eens in de vier jaar.’’ Daarmee is Lars een uitzondering, weet hij: “Ik sprak een jongen van twintig die al meerdere operaties achter de rug had en te horen kreeg dat zijn hart er bijna geen meer aankon.” Juist om die reden zet Lars zich actief in voor Patiëntenvereniging Aangeboren Hartafwijking. ‘’Ik kijk positief naar de toekomst maar het feit blijft: een aangeboren hartafwijking is nog altijd de hoogste doodsoorzaak bij kinderen onder de vijftien jaar. Onderzoek blijft dus keihard nodig.’’
Dat kan Marc beamen. “Dankzij het prachtige bedrag dat de vereniging ontving, kunnen jongeren zoals Lars elkaar blijven steunen en samen écht het verschil maken voor de toekomst.’’
Tijdens het traject om samen met zijn vrouw pleegouder te worden, maakte Christiaan voor het eerst kennis met Stichting Ekiko. ‘’We hebben vier prachtige kinderen die bijna allemaal uit huis zijn. Je zou denken: tijd om het wat rustiger aan te doen. Maar wij dachten anders. We hadden ruimte, energie én idealen. Sinds 20 februari woont er een pleegjongetje van vijf bij ons. Onze eigen kinderen zeiden meteen: ‘Dit past zó bij jullie.’
Hij kwam gelukkig in veilige omstandigheden terecht. Maar lang niet alle kinderen hebben dat geluk, weet Christiaan: “Ekiko is er voor kinderen die acuut uit huis worden geplaatst. Die letterlijk met niets bij een vreemd gezin aankomen.” Geke, bestuurslid van Stichting Ekiko vult aan: “Voor die kinderen brengen wij een koffer. Met kleding, een knuffel, een tandenborstel, een dekentje… Zodat ze tóch eigen spulletjes hebben. Het lijkt klein, maar betekent alles. Het leidt af van de schrik en biedt troost. Elk kind dat ik ken met zo’n koffer, heeft dat dekentje nog.” Ekiko deelt jaarlijks 200 koffers uit in Twente. ‘’Dankzij donaties, zoals die van Kuijpers, maken we samen het Verschil. Niet voor de hele wereld, wel voor de wereld van één kind,” sluit Geke af.
Deel dit artikel
