Piet Meulendijks (geboren in 1939) liet voor 4000 gulden een van de eerste mobiele telefoons inbouwen in de auto van de directeur. De auto moest hiervoor enkele dagen in Eindhoven blijven. Dit is slechts een van de vele anekdotes die ik optekende in een gesprek met hem. Piet heeft 34 jaar bij Kuijpers gewerkt, het overgrote deel daarvan vol energie en enthousiasme. Al zat er soms ook wel eens wat tegen. Een gesprek over zijn loopbaan en zijn band met het bedrijf.
“Aan het begin van mijn loopbaan heb ik verschillende werkgevers gehad en ben ik in militaire dienst geweest. Uiteindelijk kwam ik bij Vlisco in Helmond terecht, in de logistiek. Hier heb ik een aantal mooie jaren gehad. Ik had veel contact met het Hoofd Inkoop. Die man vond dat ik weg moest bij ‘die stinkfabriek’. Hij zat in de klaverjasclub bij Wim Kuypers sr. Hij was de opa van Aukje Kuypers, de huidige algemeen directeur van Kuijpers. Deze Wim stond destijds aan het roer van het familiebedrijf. Tijdens het kaarten gooide hij (dat Hoofd Inkoop) eens een balletje op bij Wim en vervolgens zei hij me dat ik Kuijpers maar eens een brief moest sturen. Dat deed ik. Na één gesprek begon ik op 8 november 1965 aan mijn eerste rol bij Kuijpers: een magazijn opzetten.”
“Er was wel een magazijn, maar iedereen bediende zichzelf. Ik hoef niet uit te leggen dat dat een grote puinhoop was en dat er totaal geen inzicht in voorraden was. In al die jaren heb ik verschillende taken gehad, allemaal in de ondersteunende diensten. Ik zat zelf niet in de techniek. Administratie, facturatie, verzekeringen, facilitaire zaken. Het langste was ik Hoofd Inkoop en Logistiek. Vroeger was er minder focus, was het heel normaal dat je verschillende taken had. Nu heeft Kuijpers een heel Dienstencentrum, toen waren dat maar een paar mensen. Logisch ook: toen ik begon, waren we in totaal met 40 collega’s. Nu zijn dat er ruim 1400.”
“Ja, dat was de leukste functie. Vooral vanwege de vele contacten zowel intern als extern. Ik had bijvoorbeeld elke dinsdag ‘offertedag’. Dan kwamen er leveranciers en maakte ik op een dag zo veel mogelijk prijsafspraken. Ik heb ook met andere technische bedrijven samengewerkt, zodat we samen af konden nemen bij één inkooporganisatie.
Dat scheelde een hoop in de kosten. Bij de functie hoorden ook zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Niet alleen bij die functie trouwens, dat zit in het DNA van Kuijpers. ik mocht bijvoorbeeld meedenken in beleid en strategie, bijvoorbeeld over overnames. Maar ook de onderlinge betrokkenheid, saamhorigheid – in goede en minder goede tijden – was en is typisch Kuijpers.”
“Er is een periode geweest dat ik het een beetje beu was. Ik had het te druk, maakte lange dagen. Daar heb ik nog een mooie anekdote over. Ik belde als ik later was dan verwacht altijd even naar huis. Toen uiteraard nog met de vaste telefoon. Mijn zoontje zei daarover: ‘pap, je kunt beter bellen als je wél op tijd thuis bent. Dan bespaar je telefoonkosten voor Kuijpers!’. Ik had het dus te druk, miste uitdaging en verdiende te weinig, vond ik. Ik besloot rond te kijken en zag een advertentie van Defensie: ‘burger wordt militair’. Met mijn ervaring leek me dat wel wat. Ik kwam door de testen en zegde mijn baan bij Kuijpers op. Ik moest zelf advertenties plaatsen om mijn plek in te vullen. Meerdere advertenties? Ja: ze vroegen nu twee mensen. Op een zondagochtend in die tijd werd ik bij de directie uitgenodigd, Wim Kuypers jr. (de vader van Aukje) was er ook bij. Ze wilden me graag houden. Ik kreeg meer salaris, een opleiding en mijn taken werden duidelijker, met een toegekende staffunctie en MT-lidmaatschap. Ik besloot te blijven. Ook vanwege de dynamiek in het bedrijfsleven. Dit was rond 1978. Daarna heb ik nog 20 jaar met veel plezier gewerkt.”
“In het begin hadden we geen computers natuurlijk. Ik moest al mijn best doen om een rekenmachine te krijgen, die kostte ongeveer 600 gulden. Er was één kopieermachine en één persoon die die bediende. Bij hoge uitzondering en met een goede reden mocht je een kopie maken. Bestellingen deden we via de Telex. De jeugd moet dit maar even Googelen. Daarna kwam de fax. Bij een verhuizing kregen een andere collega en ik een goede stoel.
Niet eens een ‘echte’ bureaustoel zoals nu. Op die stoel heb ik twintig jaar gezeten. Aan het einde van mijn loopbaan (in 1999) had ik een computer, hierop deed ik het voorraadbeheer. En we konden intern e-mailen. Ik ben blij dat ik het allemaal onder de knie heb gekregen.”
“In sommige jaren ging het snel. Op een gegeven moment hadden we een collega in dienst om de automatisering in goede banen te leiden. Je moet leergierig zijn en blijven, anders red je het niet. Dat ben ik nu, op mijn 84e, nog steeds en ik vind dat ook leuk. Ik heb een computer, tablet en mobiele telefoon met WhatsApp. En ik zit op LinkedIn, hier lees ik ook de verhalen over Kuijpers.”
“Als je met pensioen gaat bij Kuijpers, kun je – als je wil – bij de seniorenvereniging, met oud-collega’s. Dit heb ik gedaan en was zelfs jarenlang bestuurslid. En ik zat als afgevaardigde van de pensionado’s in de personeelsvereniging. Hier ben ik nu een paar jaar mee gestopt dus de directe betrokkenheid is wat minder.
Maar ik lees nog graag over het bedrijf en de waardering voor ons als oudgedienden blijft bijzonder. We hebben speciale uitjes, ontvangen attenties bij feestelijkheden en horen “gewoon” bij Kuijpers. Ik heb dit van leeftijdgenoten die bij andere bedrijven werkten nog nooit gehoord.”
Deel dit artikel
